30 Ene
Sección de Medioambiente

O feitizo xónico, as dúas culturas, as tres culturas e Edward Osborne Wilson

      O pasado mes de decembro deixounos o biólogo máis relevante do noso tempo. Deixounos un inmenso legado. Os seus estudos abranguen os campos da bioloxía evolutiva, xunto a Robert H. MacArthur definiu as estratexias r/k (organismos colonizadores fronte a organismos especializados na sucesión ecolóxica), ou da bioxeografía (estudo da evolución biolóxica das especies e da súa liñaxe na historia, modulada pola tectónica de placas e os factores ambientais). Coa súa teoría da bioxeografía insular influíu tanto na ecoloxía que foi a pedra angular da bioloxía da conservación que se utiliza na planificación de parques e reservas de todo o mundo1.

         Un apaixonado conservacionista, deixounos instrucións para salvagardar a biodiversidade. Termo acuñado por el, propuxo protexer o 50% da superficie terrestre e mariña para que as especies dun lugar puidesen substituír ás que estaban extinguidas noutro. Este postulado reflíctese na acción 30×30 da ONU (30% do territorio en 2030)2.

         Se os seus traballos en bioloxía evolutiva son relevantes, eu destacaría os que se refiren ao ámbito do comportamento: de onde vén a creatividade humana, cal é o motivo do noso sentido de conexión coa natureza e o aprecio por outras formas de vida. Wilson foi o maior especialista en formigas, clasificou máis de 400 especies. A partir do seu traballo cos superorganismos (poboacións de insectos sociais: formigas, térmites, abellas e avespas), introduce por primeira vez o concepto de sociobioloxía -comunicación animal e división do traballo- como unha nova disciplina: o estudo do comportamento social con orixe biolóxica.

          As vangardas nunca estiveron exentas de polémica, e é neste campo onde se produciron os debates máis fervorosos da ciencia moderna. O termo sociobioloxía xorde como un intento de alongar o concepto de selección natural aos sistemas e ao comportamento social dos animais, incluído o home (seres vivos gregarios). Aínda que se admite que os xenes de comportamento son herdables, os seus patróns son modificables e mesmo desaparecen no proceso de selección natural dos animais, porén, o intento de explicar os comportamentos racionais e funcionais humanos co xenoma, obviando a influencia da cultura e do ambiente segue sendo controvertido. A publicación do seu libro “Sociobioloxía” provocou non só unha revolución científica senón tamén política. A sociobioloxía interpretouse como unha defensa do determinismo xenético, é dicir, que o comportamento está programado nos xenes e que o entorno inflúe máis ben pouco. Movementos de extrema dereita e neoconservadores, partindo dunha visión supostamente sociobiolóxica e científica, defenden ideas racistas, xenófobas, homófobas, supremacistas e sexistas. Acusase á sociobioloxía de pretender xustificar o statu quo das sociedades, defendendo que as persoas menos favorecidas seguirán estándoo sen posibilidade de mellorar dado que a educación e a cultura non poderán suplir os seus déficits. Tamén é criticado polo concepto de libre albedrío humano ao pretender reducir o comportamento aos xenes3.   

             Dentro do campo darwiniano, os antropólogos cren que os homes están determinados pola súa orixe social e a cultura, mentres que os animais están determinados pola súa herdanza. Porén lévase debatendo sobre  o determinismo e do libre albedrío dende o s. XVIII4.

           Neste século, disóciase a filosofía da ciencia. Onde a ciencia acumula tanto coñecemento que é necesaria a especialización do científico, así como a do filósofo. Pero o progreso utiliza ao científico como produtor. Desde entón, o principio de eficacia foi priorado fronte ao plus de coñecemento que mingua o seu papel de produtor5.

        O libro máis estimulante para min de Edward O. Wilson, “Consiliencia: A unidade do coñecemento humano”, trata esa necesidade de recuperación da unidade. No seu primeiro capítulo fala o autor do «feitizo xónico», a expresión orixinal é do físico e historiador da ciencia Gerald Holton. A súa orixe coincide co nacemento da filosofía, que contén a semente das ciencias e que –en palabras do propio Wilson– «significa a crenza na unidade das ciencias, unha convicción, moito máis profunda que unha simple proposición de traballo, de que o mundo é ordenado e pódese explicar por un pequeno número de leis naturais». Para Wilson, ese momento histórico no que se enuncia este ideal está representado pola Ilustración dos séculos XVII e XVIII, na que existe “a maior empresa da mente”, é dicir, “o intento de conectar as ciencias coas humanidades”. A clave de tal unificación é a «consiliencia», termo que Wilson toma de William Whewell, e que fai referencia á coherencia de que só na confluencia dos coñecementos aglutinados nas ciencias naturais e os que cultivan as humanidades poderemos aspirar a certezas sobre o que somos.

         Wilson, continuando coa súa tese da sociobioloxía, equipara mente e cultura -obxectos das ciencias sociais e humanidades- con procesos e entidades materiais e, polo tanto, abertos á análise do método científico das ciencias naturais, e sinala a perda das raíces biolóxicas por parte das humanidades. Desataría unha tormenta. Sociólogos, filósofos, antropólogos, científicos sociais, humanistas… denunciarían o reducionismo das teses de Wilson, e poñen en tea de xuízo se debe ser a ciencia o paraugas sobre o que se aglutine todo o coñecemento.

Remataría o argumento respondendo ás críticas na súa obra “Sobre a natureza humana”. Aínda que as Humanidades describen a condición humana non explican por que é esta e non máis ben outra. A visión científica é moito máis ampla. Inclúe o significado da existencia humana: os principios xerais da condición humana, onde a especie encaixa no Universo e, en primeiro lugar, a razón da súa existencia».

           A mediados do século pasado, Charles Percy Snow, científico e novelista, co seu libro “As dúas culturas” pon de manifesto esta división do coñecemento. Ponse no centro do debate a contribución das ciencias ao desenvolvemento das civilizacións pero non na toma de decisións, máis ben restrinxida ás ciencias sociais e ás humanidades6.

Foto 1. Edward O. Wilson. Fonte da foto CORBIS

          Xa no s. XXI Jerome Kagan publica “As tres culturas, Ciencias Naturais, Ciencias Sociais e Humanidades”. Kagan non ve factible a consiliencia das tres culturas por varias razóns. Unha primeira ten que ver co uso dun vocabulario propio de cada cultura, así mesmo se argumenta que as ciencias naturais, a pesar de ser vistas por moitos como pertencentes a unha única categoría, presentan profundas diferenzas, para as que toma como exemplo a física e a química, por unha banda, e a bioloxía, por outra. Unha segunda, a diferente influencia que a historia ten en cada un deles. A maioría dos problemas considerados polas ciencias naturais están menos afectados polas vicisitudes do tempo que os que se enfrontan ás ciencias sociais e as humanidades. Un último aspecto, refírese á diferente función que cada unha das tres culturas cumpre na sociedade, contrarrestando a excesiva influencia dun determinado punto de vista7.

          Se os primeiros científicos naturais, especialmente Kepler, Galileo, Bacon e Newton, asumiron esta responsabilidade cando a filosofía cristiá dominaba o pensamento europeo, e os seus traballos fomentaron as ideas da Ilustración, as novas condicións deixaron aos escritores, poetas, filósofos, historiadores e científicos sociais como a leal oposición a un determinismo materialista que se sobrepón ás emocións e aos comportamentos humanos, ao tempo que minimiza a influencia da cultura, dos valores e do momento histórico que dan sentido ás palabras, fontes de incerteza, e ao intento de cada persoa de dar coherencia a súa propia vida.

Como consideración final diremos que a seriedade das críticas á imposibilidade de conseguir a  unificación das distintas ramas do saber, xerou un dos debates máis fervorosos, e como pouco produtivos, da sociedade. Obrigou ás diferentes culturas a definirse mellor nos seus conceptos, na súa linguaxe e no seu papel na sociedade. Tamén obriga ao mundo académico contemporáneo a achegar científicos e técnicos aos científicos sociais e humanistas.

Aínda non concordando coas teses de consiliencia, podemos entender a complementariedade das tres culturas tal e como afirma Wilson ao final do libro: “A ciencia e as humanidades, é certo, son fundamentalmente diferentes entre si con respecto ao que din e ao que fan. Pero son mutuamente complementarios en orixe e proceden dos mesmos procesos creativos no cerebro humano. Se unes o poder analítico e heurístico da ciencia coa creatividade introspectiva das humanidades, a existencia humana terá un significado máis interesante e produtivo».

Raimundo Alonso. Comité da Vogalía de Medioambiente.

 

Lecturas recomendadas:

Consiliencia: a unidade do coñecemento. Edward O. Wilson. Ed.Círculo de Lectores / Galaxia Gutemberg

Sobre a natureza humana. Edward Wilson Ed. Fondo de cultura económica de España s.l.

Medio planeta. A loita polas terras salvaxes na era da sexta extinción. Edward Wilson. Ed. Errata Naturae.

Homo Deus. Yuval Noah Harari. Ed. Debate

Referencias:

1National Geographic. “Tras el legado de Edward O. Wilson, un gigante de la biología”. Dispoñible en: (https://www.nationalgeographic.com.es/ciencia/tras-legado-edward-o-wilson-gigante-biologia_17714)

2Busines Insider. “Muere a los 92 años Edward O. Wilson, naturalista considerado como el ‘heredero natural’ de Darwin”. Dispoñible en: (https://businessinsider.mx/muere-edward-o-wilson-naturalista-heredero-darwin_ciencia/)

3Nahum Montagud Rubio..”Sociobiología: qué es y qué temas de investigación propone”. Dispoñible en: (https://psicologiaymente.com/social/sociobiologia)

4Javier jiménez. “La ciencia lleva siglos luchando contra el libre albedrío: así es como uno de los grandes problemas filosóficos se resiste a morir”. Dispoñible en: (https://www.xataka.com/investigacion/mito-libre-albedrio-debate-somos-arbitros-nuestro-propio-destino-simples-marionetas-carentes-valor-3)

5José María Agüera Lorente. “El pulidor de lentes”. Dispoñible en: (https://filosofiaenlared.com/2021/12/el-pulidor-de-lentes/)

6Darío Valencia Restrepo. “La unidad del conocimiento”. Dispoñible en: https://www.valenciad.com/files/LaUnidadDelConocimiento3.pdf

7Adela Cortina. “el futuro de las humanidades”: Dispoñible en: (https://www.scielo.cl/scielo.php?script=sci_arttext&pid=S0718-22952013000200015)

29 Ene
Actividades Montañismo e Sendeirismo

SENDEIRO DE O PEILÁN-MOSTEIRO DE OSEIRA

Domingo 23 de enero

Non podíamos comezar mellor a nosa tempada sendeirista do ano. Ogallá sexa unha boa sinal tras dous anos cheos de incertezas.

Nunha fermosa e xeada mañá, preto de cincuenta socios e socias, con algunhas persoas que quixeron vir probar unha camiñada con nós, levamos os nosos pasos a percorrer corredoiras, camiños enlousados e levadas  a carón do río Arenteiro, por frondosas carballeiras e aldeas e muíños durmidos no tempo.

Xa pola tarde, o río Oseira conduciunos ata o mesmo mosteiro cisterciense de Oseira do S. XII. Visita guiada e moi agradable levada a cabo por Yolanda que, con moito interese e gran profesionalidade guiounos  polos espazos máis interesantes e fermosos do mosteiro.

Visitamos, como non, a antiga botica monástica  onde unha placa lembra e recoñece o gran traballo e aportación do noso socio e Amigo Miguel Álvarez Soaje na súa recuperación. Miguel foi, como moitos sabedes,  ata hai un ano, vogal da S. Infantil do noso club.

Tamén dende aquí Grazas Miguel.

En resumo, xornada moi completa a que disfutamos neste domingo de febreiro, frío e soleado, dos que curan os xamóns, como ten que ser.

Unha actividade que inspirou o agradecemento de Jimena, socia que debutou nesta xornada. Este queda fermosamente reflexado neste poema que nos dedica a todos. Moitísimas grazas.

 

Coma sempre deixámosvos algunhas imaxes desta agradable xornada se premedes AQUÍ.

28 Ene
Actividades de neve

Modificación cursos EGAM

Debido ás condicións da neve e a diversas cuestións loxísticas, tivemos que aprazar varios dos cursos do calendario. Remítovos as novas datas:
12-13 de febreiro de 2022
Curso de iniciación ao esquí de montaña (inscricións abertas). Nestas datas estaban previstas unha xornada de divulgación e unha práctica titorizada de esquí de montaña, que quedarán pendentes de realización se melloran as condicións próximamente.
26-27 de febreiro de 2022
Curso de iniciación á escalada en xeo (inscricións abertas)
Curso de nivoloxía e DVA (inscricións abertas)
2º curso de Montañismo invernal (inscrición pendente de apertura para esta mesma semana)
5-6 de marzo de 2022
Curso de árbitros/as de escalada (inscrición pendente de apertura para esta mesma semana)
25 Ene
Actividades dos Infantís

RUTA POR VILANOVA DE CERVEIRA 30 de xaneiro

 

Boas a todas e todos, aproveitando que vai bo tempo, este domingo 30 de xaneiro imos facer unha saída extra ao país veciño.

Queremos ir ata Vilanova de Cerveira e facer unha ruta circular de 10 Km que nos levará ata o famoso Cervo que domina a vila portuguesa.

Tamén gozaremos  dunha bonita randeeira que fará as delicias de maiores e pequenos. 

Para máis información chamade o club  

  986 42 05 51

18 Ene
Actividades dos Infantís

A fada do Aloia

O domingo 16 coñecimos unha fada que guiounos polos sendeiros do Monte Aloia.
A fada explicounos e ensinounos unha morea de prantas e animais que habitan o bosque.
tamen visitamos unhs muiños a beira do rio tripes.
Hai xente que nunca vira a muda dunha serpe
Eólicos nos montes de Nemiña (A Coruña). Foto de Cristina Fernández González
15 Ene
Sección de Medioambiente

Os montes e os eólicos

Como montañeiros somos consumidores de paisaxe. E en Europa, especialmente en Galicia, a paisaxe ten un forte compoñente cultural, ata o punto de que, segundo algúns autores, non existen espazos naturais carentes de interacción humana, estando os máis próximos nos montes Urais.

Por definición, a paisaxe cultural é o resultado da interacción no tempo das persoas e o medio natural, cuxa expresión é un territorio percibido e valorado polas súas calidades culturais, produto dun proceso e soporte da identidade dunha comunidade. Así pois, nós somos os responsables da nosa propia paisaxe. De toda ela.

E agora, coas modificacións derivadas do cambio de modelo enerxético, cabe reflexionar sobre a paisaxe coma elemento vivo que se atopa nun punto clave da súa evolución.

O petróleo está a esgotarse e as renovables presentan dúbidas como solución á crise enerxética

A maior demanda de enerxía a nivel mundial provocou unha subida dos prezos poñendo en risco os plans de crecemento e recuperación. O desabastecemento xa afecta a todos os sectores da economía: desde os microchips aos mobles, pasando polo vidro e o papel.

Segundo as previsións, as tensións na cadea de subministración deberían solucionarse ao longo de 2022. Pero no futuro as materias primas e materiais irán escaseando cada vez máis e as tensións no mercado poderían manterse durante meses ou anos, como tamén recoñece a Axencia Internacional da Enerxía no seu último informe1.

Ao final da COP26 de Glasgow, as dúbidas planetarias sobre o camiño a seguir ante o quecemento global están lonxe de desaparecer e, cada vez máis, ao achegarnos aos problemas derivados do extractivismo mineiro, ao uso masivo dos combustibles fósiles, así como ao uranio destinado á produción eléctrica de orixe nuclear, incluíndo a difícil (ou imposible) solución do problema do tratamento dos residuos, atopámonos con novas incógnitas2.

 “A maioría das fontes de enerxía non renovables – petróleo, carbón, gas e uranio – alcanzaron ou alcanzarán en breve o seu pico de produción”, explica Antonio Turiel, científico do Instituto de Ciencias do Mar do CSIC. “Con todo, as enerxías renovables non son a solución ao problema. Primeiro porque a súa eficiencia enerxética está sobrestimada, é dicir non producen tanta enerxía como se esperaría. Segundo porque non todos os procesos industriais se poden electrificar e terceiro porque a escaseza de minerais – sumada aos atrasos na cadea de subministración – poderían facer inviable a transición ecolóxica”1.

Ademais, é importante lembrar que non hai absolutamente ningunha forma de xeración eléctrica que teña un impacto ambiental nulo. A maior parte do impacto ambiental das renovables concéntrase en dous momentos: fabricación e desmantelamento. Mentres que o resto de materias primas contan cunha cadea de reciclaxe establecida, as pas están fabricadas de materiais compostos (fundamentalmente, a fibra de vidro, fibra de carbono e resinas), especialmente difíciles e caros de separar para unha correcta reciclaxe. En total, segundo datos de AEE (Asociación Empresarial Eólica) no noso país hai actualmente 1.265 parques eólicos instalados en máis de 1.000 municipios, con máis de 21.419 aeroxeradores, o que dá un total de 64.257 pas2. Ao impulsar a chamada transición enerxética, moitas voces de diferentes ámbitos cuestiónanse «até que punto a Terra é unha enerxía renovable»3.

En calquera caso, neste momento atopámonos nunha situación na que a normativa e a vontade política avogan por un modelo enerxético baseado nos macroproxectos enerxéticos a gran escala. Neste eido, o Goberno aprobou 6.900 millóns para o PERTE do hidróxeno verde, as renovables e o almacenamento de enerxía. España, subliña o documento presentado o 14 de decembro de 2021 polo Ministerio de Transición Ecolóxica, é unha “potencia mundial” en renovables, e conta co maior recurso solar do Vello Continente e un dos mellores recursos eólicos. Esa posición envexable a escala continental sitúaa, á súa vez, nunha situación “privilexiada” para avanzar en tecnoloxías “en fase de desenvolvemento”, como o hidróxeno renovable ou o almacenamento ou as tecnoloxías mariñas flotantes4.

O investimento eólico en Europa creceu un 75% en 2020

España aparece en sétimo lugar en investimentos en países europeos, con 1.500 millóns de euros de investimento para financiar 1.500 MW, e consolídase como un mercado potente en eólica terrestre nos próximos anos. O Plan Nacional Integrado (PNI) de Enerxía e Clima que deseñou o Goberno proponse como obxectivo alcanzar os 50.300 MW de potencia eólica en 2030 (practicamente todos eles, en terra firme). Para materializar ese horizonte -apuntan desde a Asociación Empresarial Eólica- é necesaria a instalación de potencia «a un ritmo constante e estable de 2.200 megawatts anuais»5.

Respecto da actividade de adquisicións de proxectos a nivel europeo, en 2020 ascendeu a 15.100 millóns de euros, sendo España o mercado europeo coa maior actividade de adquisición de proxectos e instalacións de enerxía eólica terrestre, con 2.500 millóns de euros por un total de 2,4 GW eólicos5.

WindEurope advirte que os 13.000 MW de nova potencia investida na UE non son suficientes para alcanzar os obxectivos climáticos e enerxéticos para 2030. A UE necesita construír 27.000 MW de nova potencia eólica ao ano -sinala a asociación europea- para cumprir o seu novo obxectivo de redución de emisións do 55%. O principal problema é a lentitude na tramitación administrativa dos parques eólicos5.

Fronte a este modelo e macroproxectos, diferentes organizacións e grupos mostran o seu recelo ou rechazo directo, propoñendo alternativas para xerar enerxía renovable de xeito máis tutelado e estruturado.

Zonificación vinculante e protección da biodiversidade e das comunidades locais

As organizacións ambientais WWF, SEO/BirdLife, Greenpeace, Ecoloxistas en Acción e Amigos da Terra reiteraron o seu apoio ao despregamento das enerxías renovables pero demandan ao Goberno que defina ben e con criterios socioambientais as zonas onde han de ser despregadas co fin de protexer á biodiversidade e as poboacións locais.

Neste sentido, manifestan a súa preocupación e mostran o seu apoio aos territorios afectados por un despregamento renovable desordenado, excesivamente centralizado, escasamente participado e que, en demasiadas ocasións, supón impactos negativos sobre a natureza6.

Cambiar o mercado eléctrico

Por iso, reclaman que as planificacións enerxéticas estean vinculadas a cada comunidade e cidade autónoma e que se realicen baseándose nas necesidades enerxéticas reais así como en criterios sociais e ambientais para protexer o medio ambiente e apoiar un modelo distribuído, que fomente o autoconsumo e as comunidades enerxéticas6.

Moitas asociacións agrupáronse en diferentes plataformas para pedir un modelo de transición enerxética que non substitúa combustibles fósiles por renovables a gran escala porque cren que pode agravar o despoboamento. A plataforma Alente, da que forman parte máis de 180 asociacións de toda España, concentráronse baixo a lema ‘Renovables si, pero non así’ para demandar un desenvolvemento das enerxías renovables respectuoso coa biodiversidade e xusto para os territorios que as acollen.

En concreto, Alente propón «un modelo de transición distribuído e xusto que non se limite a substituír os combustibles fósiles por fontes de xeración renovable a gran escala, senón que aproveite esta oportunidade histórica para democratizar o acceso á enerxía e reducir o seu impacto no medio ambiente». Traballan en construír un modelo enerxético «máis distribuído e diversificado» mediante a promoción do autoconsumo ou as comunidades enerxéticas locais. «Con todo -matizaron- non podemos prescindir totalmente dos beneficios e eficiencias dos proxectos de maior escala, que permiten aproveitar o recurso renovable onde é máis abundante7.

A oposición social aos proxectos eólicos en Galicia

En Galicia existen 176 parques eólicos, cunha potencia de 3.867 megavatios e que están situados en 121 dos 313 concellos. Aínda que non existe un rexistro público oficial, estímase que está en trámite a concesión de 275 parques, que sumarían 7.200 megavatios, o que dá conta da súa dimensión8.

A forte contestación social que están a levantar en Galicia os novos parques eólicos, tradúcese en numerosas alegacións cando os proxectos saen a exposición pública, retardando a tramitación. A patronal do sector, a Asociación Eólica de Galicia (EGA), denuncia que a Administración autonómica tarda entre case catro e dez anos, aínda que a directora xeral de Política Enerxética, Paula Uría, aclara que en moitas ocasións o motivo é porque as empresas presentan proxectos pouco maduros, ou que esixe correccións e requirimentos que demoran vos prazos9.

Coa Lei 9/2021, do 25 de febreiro, de simplificación administrativa e de apoio á reactivación económica de Galicia, a Xunta decidiu aplicar unha moratoria a partir do 1 de xaneiro e durante ano e medio á admisión de novos parques eólicos e ampliar a distancia que deberán gardar os muíños dos núcleos de poboación: terán que multiplicar por cinco a altura total do aeroxerador, fronte aos 500 metros actuais. A moratoria chega cando a Xunta ten xa admitidos a trámite 7.300 MW (275 parques), case o dobre da potencia instalada (3.827 en 181 recintos)9.

A pesar disto, segundo un informe do Consello da Cultura Galega8, a Lei 9/2021 establece excepción ás áreas incluídas no Plan Sectorial Eólico. Iso implicou, segundo o informe, “que desde este momento todas as terras rústicas de Galicia sobre as que non exista figura de protección ambiental poderán albergar parques eólicos”. Esa lei só tivo en conta a idoneidade das localizacións desde o punto de vista eólico e non as de carácter paisaxístico nin os valores relacionados co patrimonio cultural e natural. Por tanto, mantén o documento, “non adapta as directivas europeas de impacto ambiental” e, ademais, elimina o informe preceptivo da Dirección Xeral de Patrimonio Cultural. O texto recorda que unha gran cantidade de patrimonio cultural do país está en solo rústico, permanece oculto e, por tanto, non está incorporado en ningún dos inventarios ou instrumentos de protección que recoñece a Lei do Patrimonio e, ao non existir informe específico, corre risco de desaparición.

Por iso, o informe8 pide, en primeira instancia, a revisión do actual Plan Sectorial Eólico de Galicia (creado en 1997) para que se someta a unha avaliación ambiental estratéxica que teña en conta: as directrices da paisaxe, a protección do valores culturais do territorio (fixados por outra lei, a de patrimonio cultural) e atender aos valores naturais duns espazos que aínda non foron incorporados á Rede Natura.

A asociación Aldeas Libres de Macroéolicos, Ordes-Curtis, recolle as reivindicacións sociais sobre a problemática da instalación dos parques eólicos preto de poboacións rurais no seguinte cadro.

Fonte: https://aldeaslibresdemacroeolicos.com/aldeas-libres/

Un exemplo: o Parque eólico de Barjas.

Como exemplo concreto, expóñense a continuación un resumo das alegacións  preparadas polo grupo Aliente (incluído plano e imaxes) para o parque eólico de Barjas. Este exemplo pon de manifesto a relevancia da globalidade deste tipo de proxectos. Trátase dun parque eólico situado na provincia de León, pero no límite con Galicia, no borde da ZEC Ancares-Courel (Lugo), con accesos e liñas de evacuación por varios municipios de Ourense. Durante a redacción destas alegacións aínda non eran coñecidas as solicitudes de tres novos parques eólicos na mesma zona raiana, polo lado leonés: o de Ralea, Eco e Umbrío, admitidos a trámite pola Área de Industria e Enerxía de León o 22 de decembro de 2021.

Parque eólico Barjas, de 121 MW. Términos municipais: Barjas, Oencia, Trabadelo e Vega de Valcarce (León), O Barco de Valdeorras, Petín e Vilamartín de Valdeorras (Ourense). Nº de Expediente: 20200179

 1.- Afección á espazos declarados/protexidos.

1.Rede Natura 2000

    • ZEC Ancares -Courel (COD. ES1120001).
    • ZEC Ribeiras do río Sil e afluentes (COD. ES4130076)
    • ZEC Macizo Central (COD. ES1130002)

2.Reservas da Biosfera:

    • Reserva da Biosfera Os Ancares Lucenses e Montes de Cervantes, Navia e Becerreá.
    • Reserva de Biosfera Ribeira Sacra e Serras do Iribio e Courel, sétima reserva da biosfera de Galicia, ratificada este 15 de setembro de 2021 polo Consello Internacional de Coordinación do Programa Man and the Biosphere (MeB) da UNESCO. A Zona Núcleo atópase exactamente ao lado do futuro parque eólico.

3.Afección severa á Área importante para la Conservación de Aves (IBA) Montes Aquilianos.

4.Xeoparque Mundial da UNESCO Montañas do Courel

Reserva de Biosfera Ribeira Sacra e Serra de Iribio e Courel. Cor laranxa: Zona núcleo. Cor verde: Zona tampón.

2.- Fragmentación artificiosa de infraestruturas correspondentes ao mesmo proxecto industrial.

Os parques eólicos de Rebordechao, Barjas e Prada, son un único proxecto industrial, e aínda que a execución do mesmo pode realizarse por fases, a avaliación ambiental dos seus impactos debe permitir á cidadanía a valoración conxunta, global, sinérxica e sumativa de lestes, en todas as fases de execución e durante o funcionamento do parque.

Non se pode supeditar a participación pública na avaliación ambiental da totalidade das infraestruturas do proxecto industrial a que se materialicen o resto dos proxectos industriais cos que comparte infraestruturas, xa que, non só se vulneran dereitos fundamentais, senón que tamén se diminúen as garantías da avaliación ambiental.

As infraestruturas de evacuación compartidas co Parque Eólico Prada, cuxo Titular é a sociedade Desenvolvimientos Renovables Gamma, S.L., pertencente tamén ao grupo Statkraft e a conexión mediante infraestruturas de evacuación compartidas con instalacións doutros promotores eólicos na zona (subestación colectora a 5  km dá Subestación Trives 220 kV, desde a cal se conectarían todas as instalacións mediante unha liña de 220 kV), deberán estar incluídas para a súa consulta pública e avaliación global no documento de inicio.

 3.- Impactos ambientais severos

1.Afeccións a cauces e masas de auga (vulneración da Directiva Marco da Auga – DMA).

Cauces localizados na área do proxecto, xunto co seu código de identificación:

  • Caborco de Frieira – Regueiro Da Filgueira NO02002
  • Carrozo de Quintela – Regueiro de Fervenza NO01872
  • Rego da Fonte da Moura – Regueiro Do Bacelo –
  • Rego da Gralleira – Río de Gestoso NO02011
  • Rego da Valiña Grande NO02034 – Río Leira NO02003
  • Rego de Escurela – Río Pousadela NO02036
  • Rego do Rebolo NO02010 – Río Selmo NO02013
  • Rego dos Torgos – Río Sil NO02610
  • Corga de Ladeira – Regueiro do Carucedo –
  • Regato de Semil – Río Bibei 01870
  • Regueiro de Valbarrán – Río das Cabañas 01924.

Sobre a zona de policía de leitos sitúanse: 1 aeroxerador (B.16), plataformas dos aeroxeradores B.08, B.09 e B.16, 1 torre meteorolóxica (TM.2), 3.852 m de viais novos, 21.556 m2 de sobreanchos na estrada de acceso e 7.462 m de gabia.

No ámbito do Plan Hidrolóxico da Demarcación Hidrográfica do Miño-Sil defínense 6 masas de auga subterráneas, incluíndose a zona a estudo na Masa Conca do Sil. Na área de influencia de 10 km do conxunto das instalacións proxectadas atópase a Reserva da Biosfera Os Ancares Lucenses e Montes de Cervantes, Navia e Becerrea (8.918 m ao aeroxerador B.03). Nas envolventes de 5 e 10 km do parque eólico Barjas atópase unha área importante para as aves (IBA), IBA n.° 10 Montes Aquilianos, atopándose situada nela o aeroxerador B.21.

2.Vulneración da Directiva 92/43/CEE, relativa á Conservación de Hábitats Naturais e da Fauna e Flora Silvestres (Lei 42/2007, do 13 de decembro, do Patrimonio Natural e da Biodiversidade).

A zona onde se proxecta o parque eólico é un corredor natural de fauna entre os espazos protexidos que a rodean. A instalación dun parque eólico a escasos metros dunha ZEC e sobre hábitats da Rede Natura 2000 afectará significativamente á conservación da mesma, así como a especies tan importantes como o oso pardo, sendo a ZEC Os Ancares-O Courel precisamente unha das súas rutas de entrada a Galicia. Por isto, vulnérase os artigos 2 e 6, entre outros.

Dentro da envolvente de 5 km, o proxecto afecta a diversas especies protexidas pola Directiva 92/43/CEE, relativa á Conservación de Hábitats Naturais e da Fauna e Flora Silvestres. Anexo I: listaxe de hábitats naturais de interese comunitario para cuxa conservación é necesario designar zonas especiais de conservación: tartaraña cincenta (Circus pygargus), aguia perdigueira (Hieraaetus fasciatus), voitre branco (Neophron percnopterus) e rabirrubio de testa branca (Phoenicurus phoenicurus) na categoría de “Vulnerables” no Catálogo Galego de Especies Ameazadas de Galicia (CGEA) e o Catálogo de Español de Especies Ameazadas (CEEA); e o sisón (Tetrax tetrax) catalogado como “Vulnerable” no CEEA e como “En Perigo de Extinción” no CGEA. Tamén se atopa no CGEA o bufo real (Bubo bubo), a gatafornela (Circus cyaneus) e a garza pequena (Ixobrychus minutus) na categoríade “Vulnerables” e a aguia real (Aquila chrysaetos) como especie “en perigo de extinción”….etc.

A líña aérea eléctrica de media e alta tensión (LAAT) proxectada sobrevoa ZEC Ribeiras do río Sil e afluentes (COD. ES4130076), situándose dentro do seu envolvente de 2 km a ZEC Macizo Central (COD. ES113002). O resto das instalacións sitúanse fóra destes espazos, atopándose na envolvente de 5 km a ZEC Ancares Courel (COD. ES1120001) e a ZEC Ribeiras do río Sil e afluentes (COD. ES4130076), e na de 10 km a ZEC- ZEPA Serra da Enciña da Lastra (COD. ES1130009).

Hábitats da Rede Natura afectados:

  • 4020* Queirogais húmidos atlánticos de zonas temperadas de Erica ciliaris e Erica tetralix.
  • 4030, queirogais secos europeos
  • 8230, Rochedos silíceos con vexetación pioneira do Sedo-Scleranthion ou do Sedo albi-Veronicion dillenii
  • 9230, Carballeiras galaico-portuguesas con Quercus robur e Quercus pyrenaica

3.Zonas de alto valor histórico, paisaxístico e natural

O territorio onde se proxecta este parque eólico é unha zona de alto valor histórico, paisaxístico e natural, atopándose dentro deste a Pena da Seo, paraxe incluída na Lista Vermella do Patrimonio español e o faial de Busmayor, xoia monumental botánica; bosque emblemático da comarca pola súa singularidade, de importancia científica e de conservación por ser un dos faiais máis occidentais de Europa e mellor conservados da península, que alberga unha gran diversidade de especies. O valor ecolóxico fundamental do faial de Busmayor é o de ser límite de distribución occidental da faia na península (carácter finícola), razón pola cal é un tipo de bosque moi escaso no Bierzo. Razóns máis que suficientes para a súa protección.

Da boa conservación de toda a zona depende a continuidade do turismo como motor económico e como forma de fixación de poboación neste medio rural. A presenza dun parque eólico na zona prexudicaría e imposibilitaría calquera tipo de desenvolvemento nesta dirección, producindo un dano irreparable e un maior despoboamento.

4.O caso do Oso pardo e a aguia real

Na ZEC Os Ancares – O Courel, existe a presenza da aguia real (Aquila chrysaetos) e o oso pardo (Ursus arctos).

No tocante á aguia real, téñense levado a cabo accións de conservación da especie dentro da ZEC (soltas de espécimes, campañas de sensibilización, etc) e incluso aniña dentro dela, polo que entendemos que a instalación dun parque eólico situado inminentemente ao lado da ZEC vai en contra dos esforzos realizados por manter e conservar esta especie tan emblemática, existindo risco real de morte por impacto das palas eólicas.

Noticia publicada no xornal “La voz de Galicia” o 12/02/2020. Niño de aguia en Quiroga, concello situado na ZEC Os Ancares – O Courel. A instalación deste parque eólico vai en contra dos criterios de conservación da especie.

En canto ao oso pardo, recentemente está volvendo a ocupar os terreos dos que estaba extinto na parte galega. Este plantígrado está presente na ZEC Os Ancares – O Courel e as súas poboacións están en contacto cos individuos tanto de Asturias coma de Castela e León. A instalación do parque eólico suporá unha afección grave ao tránsito desta especie polas montañas, rompendo a conectividade ecolóxica entre as poboacións de Galicia e Castela-León e indo tamén en contra dos principios e criterios da futura Infraestrutura Verde española, ao fragmentar aínda máis os hábitats e corredores ecolóxicos para estas especies. Na actualidade estase a desenvolver un “proxecto Life” para a conservación do oso, chamado “life oso Courel”.

 

Roi Estévez, Comité da Vogalía de Medioambiente

Recursos relacionados:

Mapas de polígonos industriais eólicos e fotovoltaicos sobre aldeas, pobos, patrimonio natural e cultural, montes e terras das comunidades rurais. https://mapaseolicos.wordpress.com/

Revista Quercus. El oso pardo se expande por Galicia. Boletín especial do proxecto LIFE Oso Courel. Outubro 2019 https://fundacionosopardo.org/wp-content/uploads/2020/03/Q404-%C2%B7-Life-Oso-Caurel.pdf

Eólicos & morcegos: o lado máis escuro da enerxía verde https://www.youtube.com/watch?v=0ES7MkAqDZA

Informe da Comisión Técnica Temporal sobre enerxía eólica e Paisaxes Culturais en Galicia http://consellodacultura.gal/publicacion.php?id=4437

Referencias:

1El Confidencial, “El petróleo se está agotando y las renovables no son la solución a la crisis energética”. Estreado o 4 novembro 2021. Dispoñible en: https://www.youtube.com/watch?v=sxOyn-Efzpw

2Fernández Munguía, S. “Miles de aerogeneradores se acercan al final de su vida útil, la gran pregunta es qué haremos con sus palas después”. Xataka, Energía. Atualizado 14 setembro 2021. Dispoñible en: https://www.xataka.com/energia/miles-aerogeneradores-se-acercan-al-final-su-vida-util-gran-pregunta-que-haremos-sus-palas-despues-1/amp

3Audije, F. “Energías «verdes» y limpias: ¿es renovable el planeta?”. Periodistas en Español.com. Noticias, Dereitos Humanos, Opinión. 17 novembro 2021. Dispoñible en: https://periodistas-es.com/energias-verdes-y-limpias-es-renovable-el-planeta-155622

4Fariza, I. “El Gobierno aprueba 6.900 millones para el PERTE del hidrógeno verde, las renovables y el almacenamiento de energía”. El País, Economía. 14 decembro 2021. Dispoñible en: https://elpais.com/economia/2021-12-14/el-gobierno-destinara-6900-millones-para-el-desarrollo-de-hidrogeno-verde-renovables-y-almacenamiento-de-energia.html

5Energías Renovables, “La inversión eólica europea ha crecido un 75% en 2020”. 14 abril 2021. Dispoñible en: https://www.energias-renovables.com/eolica/la-inversion-eolica-europea-ha-crecido-un-20210414

6SEO/BirdLife. “WWF, SEO/BirdLife, Greenpeace, Ecologistas en Acción y Amigos de la Tierra apoyan la transición energética y demandan una zonificación vinculante para garantizar que su desarrollo proteja la biodiversidad y ponga en el centro a las comunidades locales”. Cambio Climático. Notas de prensa. 15 octubre 2021. Dispoñible en: https://seo.org/2021/10/15/junto-a-organizaciones-ecologistas-apoyamos-una-transicion-energetica-que-beneficie-al-medio-ambiente-y-a-la-gente/

7La Sexta. “Cientos de personas se manifiestan en Madrid en contra de los megaproyectos de renovables en las zonas rurales”. Noticias. Sociedad. 16 octubre 2021. Dispoñible en: https://www.lasexta.com/noticias/sociedad/cientos-personas-manifiestan-madrid-megaproyectos-renovables-zonas-rurales_20211016616b18e057ce480001bed55f.html

8Consello da Cultura Galega. “Un informe urxe unha moratoria na autorización de parques eólicos para revisar o plan sectorial eólico”. Noticia prensa. 14 decembro 2021. Dispoñible en: http://consellodacultura.gal/noticia.php?id=8299&tipo=noticia

9Fernández, F.; redacción. “La oposición social a los eólicos inunda los proyectos con cientos de alegaciones”. La Voz de Galicia. Economía. 16 noviembre 2021. Dispoñible en: https://www.lavozdegalicia.es/noticia/economia/2021/11/16/oposicion-social-eolicos-inunda-proyectos-cientos-alegaciones/0003_202111G16P26995.htm

04 Ene
Sección de Medioambiente

A Vermicompostaxe. Un tigre no meu lixo

No artigo previo adicado á compostaxe1 xa se nomeou a vermicompostaxe como bioproceso de xestión de residuos orgánicos. Agora toca dar explicacións desta preciosa biotecnoloxía, polo menos para min.

Aínda que a palabra vermicompostaxe contén na súa construción o termo compostaxe, en realidade non ten moita semellanza. Nesta ocasión, a evidencia da calor, non serve como testemuña de que o proceso está a suceder, xa que non ten lugar. A vermicompotaxe, neste sentido, é un proceso frío no que a materia orgánica é inxerida por miñocas e atacada polos microorganismos que nela viven, rematando o proceso de dixestión en forma de deposicións, coñecidas comercialmente como humus de miñoca ou vermicompost2.

Na foto de portada vemos restos domésticos de materia orgánica que poden ser valorizados a través da vermicompostaxe.

E sen querer dicilo, xa saíu á palestra o gran protagonista deste proceso. As miñocas de terra e a súa dixestión interna. Estes animais invertebrados terrestres (oligoquetos) son parentes próximos das miñocas de mar (poliquetos) e das samesugas (hirudineos). Viven enterradas en galerías no solo ou baixo a materia orgánica morta das primeiras capas do chan que pisamos. Das máis de 3.500 especies coñecidas non todas teñen unha actividade intensa na descomposición da materia orgánica. Das tres categorías, segundo o perfil do solo onde viven, só as miñocas epixeas (as superficiais) e algunas anécitas (que viven en galerías verticais), teñen por costume dixerir restos orgánicos xunto con terra. As miñocas endóxeas sempre permanecen enterradas, dixerindo máis terra que materia orgánica fresca3.

Como na compostaxe, a investigación científica aínda segue a estudar o procesado4 e as funcións que as miñocas teñen no solo. Tamén existen grupos científicos que estudan outros aspectos destes marabillosos animais, como son as súas estratexias vitais ou as capacidades rexenerativas e inmunolóxicas con implicacións sanitarias.

De novo, o proceso natural no que están implicadas as miñocas, pode ser mediado e participado polo ser humano e deste xeito converterse nunha biotecnoloxía a favor da valorización de residuos orgánicos da mesma entidade que a compostaxe. Recibe así o nome de vermicompostaxe5. E seguindo o guión do artigo da compostaxe, tratarei de dar resposta ás cuestións que máis preocupan ás persoas interesadas neste bioproceso.

Pódese facer vermicompostaxe a nivel doméstico? Rotundamente a resposta é si. Dende logo que si se poden manter cultivos de miñocas dixerindo restos orgánicos no fogar. Ao contrario do que de primeiras pode parecer, cando as miñocas entran en contacto coa materia orgánica, esta deixa de padecer procesos de anaerobiose e, polo tanto, deixa de cheirar “mal”, xa que as miñocas comezan a facer as súas galerías entre os restos, favorecendo a aireación, que xa non temos que facer nós, como sucedía na compostaxe. A vermicompostaxe a nivel doméstico é, baixo o meu criterio, máis satisfactorio que a nivel industrial. Necesita de menos atención pola nosa parte e as miñocas non fan ruído, nin se queixan e traballan moi gustosas.

Foto 2: Lumbricus rubellus fóra das súas galerías no solo.

Valen todas as miñocas? O certo é que as miñocas epixeas son as máis adecuadas xa que de modo natural xa dixiren a materia orgánica máis fresca da natureza, ademais de ter un ciclo de vida, un volume de dixestión e unha capacidade de adaptación a diferentes restos orgánicos máis adecuada ao proceso. De todas elas, destacan dúas especies por encima de todas. Son: a miñoca vermella de California, Eisenia andrei, e a miñoca tigre, Eisenia fetida. Estas dúas especies son as que tradicionalmente se utilizan tanto a nivel industrial como a nivel doméstico nos climas temperados. Outras especies son aínda máis voraces, como a Eudrilus ou a Perionyx, pero son máis delicadas respecto da temperatura e tipo de restos orgánicos que prefiren consumir.

Foto 3: Perionyx excavatus e Eudrilus eugeniae.

Por certo, a miñoca vermella de California non é unha especie americana, senón euroasiática, pero que foi levada deste continente para as primeiras experiencias de vermicompostaxe industrial na península de California nos anos 40 do pasado século6. Ata hai uns anos, a miñoca vermella de California e a miñoca tigre foron consideradas a mesma especie, pero as análises xenéticas permitiron corroborar os ensaios de illamento reprodutivo xa comprobado previamente, propoñéndose como especies diferentes aínda que moi emparentadas filoxeneticamente7,8.

Foto 4: Miñoca vermella de California (Eisenia andrei) e miñoca tigre (Eisenia fetida).

Como se manteñen? As miñocas son seres vivos bastante doados de manter. Necesitan un substrato (ou cama) onde facer as súas galerías, que neste caso será a mesma materia orgánica a reciclar que será tamén o seu alimento. Este substrato debe ser húmido, pero non anegado, como tamén era condición da compostaxe. Elas respiran a través da pel que sempre debe estar húmida, grazas ao substrato e tamén a substancias que elas segregan. E precisamos dun lugar onde colocar algún tipo de contedor, comercialmente coñecidos como vermicomposteiros, que non deixan de ser recipientes onde acumular os restos orgánicos con miñocas que viven no seu interior.

Iremos aportando nova materia orgánica nas capas superiores. É moi normal atopar as miñocas na superficie e pouco enterradas, de modo que irán ascendendo a medida que engadimos a súa comida e deixando nas capas profundas o seus excrementos, que son, ao fin do cabo, o produto valorizado de alto potencial fertilizante que poderemos utilizar para o solo da horta, do xardín, nas macetas, na construción de sementeiros, etc…

Que parámetros debemos controlar? Aínda que as miñocas son “todoterreo” si que é certo que algúns restos orgánicos lles gustan máis ca outros. Así, os restos demasiado ácidos ou alcalinos tardan en seren atacados por elas, como os restos con moito nitróxeno amoniacal (estercos de aves e paxaros). Cando as miñocas detectan algo que as irrita,  entérranse máis no seu propio substrato xa dixerido, fuxindo ata que os microbios descompoñedores equilibran estes valores. No caso de que non teñan onde enterrarse, poden morrer, non sen antes tratar de fuxir do recipiente. Polo tanto, deberemos prestar atención ao seu comportamento cando facemos aportes de materia orgánica da que dubidemos ou se se trata do comezo do cultivo, sen ter suficiente material xa dixerido onde protexerse.

O exceso de humidade non lles convén, aínda que o soportan. Notaremos un cheiro a “ovo podre” que delatará a anoxia (moita humidade e pouco osíxeno). Nese caso, un pequeno vertedoiro no fondo do recipiente servirá para recoller o escorrido de auga sobrante. A humidade debe ser superior ao 50%, algo superior á da compostaxe. E debemos ter en conta que algunhas materias orgánicas producirán auga na súa descomposición, favorecendo este parámetro.

Que conseguimos coa vermicompostaxe? Cando unha miñoca dixire materia orgánica o que realmente está a facer é poñer en marcha unha maquinaria biolóxica no seu aparato dixestivo. Alí os procesos de dixestión son acelerados grazas á actividade microbiana. Ao remate do intestino a miñoca excreta pequenos grans escuros sólidos que continúan en actividade ata converterse nun material sólido, húmido, con cor terrosa e escura, cheiro a bosque húmido. Este material coñécese comercialmente como humus de miñoca e está recoñecido como o fertilizante natural máis importante do mundo. Un proceso totalmente natural que pode suceder no noso fogar.

Foto 5: Vermicompost natural no solo.

O vermicompost ou humus de miñoca, igual que o compost, é un produto valorizado dun residuo que contén tanto propiedades físicas, químicas e microbiolóxicas beneficiosas para os cultivos e os seres vivos do solo. De novo, este proceso reduce a cantidade de materia orgánica destinada á incineración, reduce a emisión de gases de efecto invernadoiro, promove un consumo responsable e fomenta valores de reciclaxe e respecto do solo e o medio ambiente. Aporta nutrientes esenciais para os cultivos en formas químicas estables e perdurables no tempo, así como microbiota e sustancias reguladoras da vida vexetal (fitohormonas). Ademais é emenda física que mellora as propiedades agronómicas do solo. Unha actividade de valorización adaptable e moi satisfactoria para os pequenos e non tan pequenos, chea de beneficios9.

Foto 6. Vermicompost final tras todo o proceso de vermicompostaxe doméstico. O seu aspecto, cheiro e cor é semellante ao da terra húmida.

Julio Eiroa Mera, Comité da Vogalía de Medioambiente.

Referencias bibliográficas:

1Enlace ao artigo sobre a compostaxe.

2Aira, M.; Domínguez, J. (2010). Las lombrices de tierra y los microorganismos: desentrañando la caja negra del vermicompostaje. Acta Zool. Mex. 26(2):385-395.

3Domínguez, J.; Edwards, C. A.; Subler, S. (1997) A Comparison of vermicomposting and composting methods to process animal wastes. Biocycle 5, 57-59.

4Elvira, C.; Domínguez, J.; Briones, M. J. (1996) Growth and reproduction of Eisenia andrei and Eisenia fetida (Oligochaeta, Lumbricidae) in different organic residues. Pedobiologia 40, 377-384.

5Domínguez, J.; Edwards, C. A. (2004) Vermicomposting organic wastes: A review. In S.H Shakir and W.Z.A. Mikhaïl (eds) Soil Zoology for Sustainable Development in the 21st century. El Cairo, pp 369-396.

6Villegas-Cornelio, V. M.; Laines Canepa, J. R. (2017) Vermicompostaje: I avances y estrategias en el tratamiento de residuos sólidos orgá En: Revista Mexicana de Ciencias Agrícolas Vol.8 Núm.2 15 de febrero – 31 de marzo 2017, p. 393-406.

7Domínguez, J.; Ferreiro, A; Velando. A (2005) Are Eisenia fetida (Savigny, 1826) and Eisenia andrei Bouché, 1972 (Oligochaeta, Lumbricidae) different biological species? Pedobiologia 49, 81-87.

8M. Pérez-Losada, J. Eiroa, S. Mato, J. Domínguez (2005) Phylogenetic species delimitation of the earthworms Eisenia fetida (Savigny, 1826) and Eisenia andrei Bouché, 1972 (Oligochaeta, Lumbricidae) based on mitochondrial and nuclear DNA genes. Pedobiologia 49, 317-324.

9Manual de vermicompostaje. https://udelar.edu.uy/retema/wp-content/uploads/sites/ 30/2018/09/imvermicompostajeinterior.pdf

01 Ene
Actividades Sociais-Culturais

Visita de Erik Noya

O día 30 de decembro tivemos a sorte de recibir na sede social do  noso club a visita do escalador Erik Noya, subcampión do mundo de escalada de velocidade. Erik naceu en Venezuela, pero a súa familia é galega e aproveita calquera ocasión para visitala. Por ese cariño que lle ten á nosa terra, está empadroado en Vigo e, a partir deste ano 2022, representará á Federación Galega de Montañismo nas competicións nacionais. Actualmente reside no Centro de Alto Rendemento Deportivo de San Cugat preparándose para facerse cunha praza para participar nas Olimpíadas de París, nas que a escalada de velocidade será unha proba independente da dificultade e do bloque.
O presidente, como recordo desta visita, fíxolle entrega dunha camiseta e o libro coa historia do club, o que lle fixo moita ilusión porque aproveitará para practicar o noso idioma galego.

 

 

Intercambiamos opinións sobre a situación actual da escalada de competición en España e Galicia, da necesidade que ten Vigo dun rocódromo para poder estar á altura de calquera outra cidade e, sobre todo, alentou ás nosas campioas Araceli e Natalia Vale a continuar coa mesma motivación a pesar das dificultades. 

Gran escalador, pero sobre todo gran persoa cargado de alegría e positividade. Dende o Club desexámoslle que poida cumplir todos os seus soños.